zondag 13 april 2014

Zeezien - een strandwandeling met Brené Brown



Vorige week trok ik de stoute schoenen aan:
ik stapte zomaar op een vrijdagmiddag in de trein.
Eindelijk zou ik mijn oude geliefde weerzien.... de zee!!
Ik trakteerde mijzelf op zeezien!

Zeezien is voor mij een koesterwoord.
Het is eigenlijk niet een doe-ding maar meer een gevoel,
mijzelf gunnen mij over te geven aan een diep verlangen naar stilte,
naar even niets...
Weemoed - blijmoed alles door elkaar.

Het strand is voor mij de ideale plek om lastige gedachten uit te wuiven
en nieuwe vrij spel te geven
kijkend en luisterend naar het gebulder van de golven.
Frisse lucht opsnuiven en diep uitademen.
En hoe grauw het ook is, de zon door de wolken heen je huid te doen kleuren.

Het strand... voor mij de plek bij uitstek om moed te verzamelen om de ingeslagen weg te vervolgen.

Wie kon mij beter vergezellen op deze dag dan Brené Brown.
Brené Brown is professor aan de universiteit van Houston, waar ze jarenlang onderzoek deed naar kwetsbaarheid, moed, authenticiteit en schaamte.
Haar TED talks over Schaamte en  Kwetsbaarheid waren voor mij een feest van herkenning. Hoewel een feest vierde ik niet echt toen ik deze talks zag: het was een periode waarin ik niet lekker in mijn vel zat en op zoek was naar werk. 
De manier waarop ze de voor bijna iedereen wel herkenbare materie verwoordt en daarmee gewoon maakt vind ik fantastisch. Ik word gewoon vrolijk van haar!

In de trein naar Zandvoort las ik een van haar boeken:


Bezield leven betekent leven vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent.
Het betekent dat je moed, compassie en verbondenheid een belangrijke plek toekent in je leven, waardoor je 's ochtends bij het wakker worden denkt: wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben goed genoeg. En het betekent dat je 's avonds bij het naar bed gaan denkt: nee, ik ben niet perfect. Ik ben kwetsbaar en soms bang, maar dat doet er niets aan af dat ik ook moedig ben en het waard ben liefde te ontvangen en erbij te horen. p.17 [...]





Het is vaak moeilijk je eigen verhaal onder ogen te zien, maar lang niet zo moeilijk als er je hele leven voor weglopen. p.23

In de zak van mijn vest ritselen schelpjes
een tastbare herinnering aan een dag vol stappen op de goede weg...